అమ్మ నొదిలి పోలేక
ఏడ్చి అమ్మను నొప్పించ లేక
దుఃఖ భారాన్ని మోయ లేక ...
చిన్న గ అదిరే అధరాలవిగొ!!...
అమ్మ నొదిలి పోలేక
తనదైన జీవితం ప్రారంభించ
పరిగెడు పారాణి ఆరని పాదాలను
కట్టి పడవేసిన ఆమె బాహు బంధమదిగొ!!...
అమ్మ ముఖము చూడలేక
తన దుఖము చూపలేక
కన్నులరమోడ్చి ఉప్పొంగుతున్న
కన్నీళ్ళకానకట్ట వేసినా కాటుక కన్నులవిగొ!!..
అలంకరించిన బంగారు పల్లకీను
బోయలు మోస్తున్న తరుణమాఇది లేక
కదిలించిన కట్టలు తెగి ప్రవహించ
సిధ్ధమైన దుఃఖ సాగరమా ఇది!!
================================
అంగరంగ వైభవంగా
అత్తవారింట అడుగుపెట్టు తరుణమది...
తనదయిన నవ జీవితంలోకి
ఆశగా అడుగుపెట్టు వధువుకు
జీవితపు వడి దుడుకులకు
తొలి మజిలీ నేనే అంటోందా పల్లకి!
పుట్టినింట పుత్తడిబొమ్మకి
మెట్టినింటికి దారి పరచి
కడ దాకా రాలేనన్న సంగతి మరచి
మురిపెంగా నేనున్నా అంటొంది ఆ పల్లకి!
కంటిపాపలా పెంచిన వారు
కంటి కొనలు దాటిపోతుంటే...
కనులెదట మనువాడినవాడుండగా
కంటికొలనులో కన్నీరెందుకే అంటోంది ఆ పల్లకి!
మది నిండా మమకారపు అలోచనలు సుడిగుండాలయి
యెద నిండా యేలుకునే వాడిపై యేకాగ్రత కుదరక
బరువెక్కిన హ్రుదయంతొ భారంగా కూర్చున్న వధువు
భారం కాసేపయినా మోయనివ్వమని ముందుకు కదిలిందా పల్లకి!!!
================================
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment